Het verhaal van Michael

In een interview reeks bieden we een kijkje achter de schermen van de danswereld, daar waar passie, ambities en uitdagingen samenkomen. Vandaag delen we het verhaal van Michael, voormalig balletdanser, DJ en grondlegger van Dansklooster.

Door Lara Sala

“Dans zonder vorm is de ultieme vrijheid. De dans van je ziel”

Vanachter mijn tafeltje in een strandtent in Bergen aan Zee zie ik Michael aan komen lopen, nog steeds met de gratie van een danser. Hij kijkt me vragend aan en zegt: “Ik heb echt geen idee waarom jij mij wil interviewen.” Hij gaat zitten en vervolgt: “Ik heb het als danser niet gered; ik ben niet eens naar het HBO gegaan.”

“Heb je het als danser gered als je het HBO hebt gedaan?”, vraag ik. “Ja dan mag je jezelf danser noemen”, antwoord Michael.

Hoe de liefde voor dans ontstond

“De liefde om te bewegen is altijd een deel van me geweest”, deelt Michael terwijl hij terugblikt op zijn jeugd. “Ik danste als kind al mee met videoclips en bij het jazz gezelschap waar mijn moeder werkzaam was. Mijn talent werd daar opgemerkt. Mijn moeder ging vervolgens op onderzoek en vertelde dat ik audities kon doen. Iets met dans doen betekende in die tijd ballet, dus ging ik naar de Nationale Balletacademie in Amsterdam. Ik dacht: ja, ik ga dansen!”

Na het doorlopen van de vooropleiding, werd hij in 1986 op tienjarige leeftijd aangenomen op de academie. “Hoewel ik altijd een natuurlijke drang tot bewegen had, ging het aanleren van de ballettechniek mij niet gemakkelijk af. Ik moest er heel hard voor werken. Mijn been optillen ging heel langzaam. Van 40 graden naar 45 graden naar 50 graden, daar ging veel tijd en hard werken overheen.”

Het ideaalbeeld

Michael laat zijn arm in uitgedraaide positie langzaam omhooggaan alsof het een uitgedraaid been is en vervolgt: “Ik zag om mij heen wat er werd verwacht. Ik raakte zo gefocust op de sport dat ik het danselement er moeilijk in kon brengen. Het was alsof er een vonk in mijn hart verdween.” Die druk begon ook fysiek zijn tol te eisen zo vertelt hij verder: “Ik zat in een gastgezin met drie meiden van school. Die mochten niets eten. En ik deed noodgedwongen met dat voedingsregime mee; ’s Ochtends een boterham en ’s avonds macaroni zonder saus, vlees of kaas, alleen wat groente en water.”

“Even voldeed ik toen aan het ideaalbeeld. Maar in feite was ik ondervoed voor een jongen in de groei. Mijn moeder heeft me er weggehaald en ik kwam weer thuis wonen. Om 6:00 uur zat ik in de trein vanuit Raalte en om 20:00 uur kwam ik weer thuis. In de trein deed ik mijn huiswerk, het was pure discipline.”

“Het werd me weinig subtiel duidelijk gemaakt dat ik niet aan de verwachtingen voldeed”

Michael vertelt verder, “Ik redde het tot het vierde jaar van het VWO, toen moest ik weg. De extreme belasting die werd gevraagd om aan de extremiteiten van de ballettechniek te voldoen, zorgden voor slijtage van mijn lichaam waardoor ik in een staat van constante fysieke pijn terecht was gekomen.”

Hij vervolgt: “Het werd me weinig subtiel duidelijk gemaakt dat ik niet aan de verwachtingen voldeed. De mensen die wel aan de eisen kunnen voldoen krijgen aandacht en ik werd als het ware genegeerd. Als ondersteuning van de top danste ik er omheen. Ik herinner me een jongen die ontzettend goed was, het leek hem heel makkelijk af te gaan. Zo gestroomlijnd, zo technisch perfect. Hij kon alles. Zijn carrière was al uitgestippeld. Ineens was hij weg.”

Wanneer ik hem vraag of deze jongen gestopt was met dansen vervolgt Michael: “Nee, gestopt met leven.”

Het wordt even stil. Michael herinnert zich dat er op de academie nauwelijks bij werd stilgestaan: “De lessen gingen gewoon door.” Voor Michael was dit een kantelpunt in zijn leven: “Ik besefte dat dans niet zaligmakend is.”

Einde opleiding

Toch vervolgt Michael zijn danscarrière in Den Haag. “Ik dacht dat moderne dans misschien beter voor mijn lichaam zou zijn. Het niveau lag echter veel hoger. Ook was ik geen goede vrienden met de caractere docent en hij kon je maken of breken.” Michael belandde opnieuw aan de zijlijn en zijn blessures kwamen terug. “Mijn vertrouwen dat het ooit nog goed zou komen ging weg. Ik had toen nog wel wat met musical of show dans willen doen. Maar daarvoor had ik wel iemand nodig die in je gelooft en je de weg wijst.”

Het ontbreken van deze begeleiding beschouwt hij als een onveilige omgeving. “Als er niemand op je let en zegt dat je goed op jezelf moet passen, word je over je eigen grenzen gedreven. Je komt binnen en dan begint de afvalrace. De klassen worden steeds kleiner, elk jaar moeten er leerlingen weg. Houd je maar eens goed staande onder deze hoge verwachtingen en angst om weg te moeten, zonder steun en iemand die zegt dat het goed komt. Ik heb veel voorbeelden gezien van mensen die noodgedwongen moesten stoppen en in een diep dal belandden. Je hebt iemand nodig die in jou gelooft anders is het erg moeilijk om vertrouwen te houden in jezelf.”

“Ik besef nu pas dat de thema’s waar ik tot op de dag van vandaag mee worstel,

daar begonnen zijn”

Het besef van hoe eenzaam deze periode voor hem was komt nu pas bij hem op. “De jongens hadden elkaar en de meiden hadden elkaar of trokken gemakkelijker op met de homoseksuele jongens. Om hetero te zijn op de balletacademie is ontzettend eenzaam. Het is de leeftijd waarin je mag onderzoeken hoe je je als jongen verhoudt tot zowel mannen als meiden. Die onbevangenheid en losheid heb ik niet kunnen beleven. Ik heb als het ware mijn jeugd ingeleverd. En ik besef nu pas dat de thema’s waar ik tot op de dag van vandaag mee worstel daar begonnen zijn.”

Vrij om te dansen

Michael wist mentaal de knop om te zetten en voelde het vertrouwen dat hij het plezier in beweging weer zou gaan vinden. Dat vond hij op de hotelschool. “Het klinkt misschien gek maar daar was een verzameling talenten aanwezig en daar werd ik bewust van mijn potentieel. Ik bloeide op en ik werd ondersteund. Het werd een stevig fundament waarop ik mijn leven heb gebouwd.” Toch schuilt de gespannen balletdanser nog steeds in hem, vertelt hij: “Ik moet me er heel bewust van zijn die danser, die probeert te voldoen aan de hoge verwachtingen, vrij te kunnen laten. Vrij om te dansen. Zonder de vorm is er alleen nog de dans.”

“Dans zonder vorm is de ultieme vrijheid. De dans van je ziel”

Dansklooster

Sinds de oprichting van Dansklooster zit hij helemaal op zijn plek. “Eigenlijk doe ik nu wat ik altijd al had willen doen. Door het faciliteren van retreats, het organiseren van dansavonden en sessies op het strand, bied ik de bezoeker de mogelijkheid om zich via de muziek te verbinden met hun emotionele kern en zich daar vrij van te maken door te dansen. Zonder plan je eigen beweging vinden en volgen. De bezoeker kan het aannemen of niet. Eigenlijk faciliteer ik nu wat ik toen niet kon: Voelen.”

“Ik heb de hoofdrol in de balletwereld gemist, maar Ik leef! En terwijl hij in de hemel danst, breng ik via Dansklooster de dans van de ziel naar de aarde.”

“Omdat het de balletdanser niet was gelukt, moest Dansklooster slagen. En dat is gelukt, nietwaar?” vraag ik hem. “Jazeker”, beaamt Michael met een grote glimlach.

Wil je ook graag je verhaal vertellen? Laat het ons weten door ons een mailtje of een bericht via onze social mediakanalen te sturen.

Herken jij situaties uit bovenstaand verhaal die jij hebt meegemaakt en die grensoverschrijdend zijn? Praat erover en meld het. Ook als je twijfelt. Voor directe meldingen, ondersteuning, en vertrouwelijke gesprekken kun je contact opnemen met:

Stichting MORES

Onafhankelijke vertrouwenspersonen voor dansers en betrokkenen binnen de kunst, cultuur, en het dansvakonderwijs.